Bus naar Paihia en walking trail

Ik had ’s ochtends om 6 uur de wekker gezet op mijn mobiel. In plaats van een wekker met geluid te zetten leek het me sociaal om mijn mobiel in mijn zak te doen en hem op trillen te zetten. ’s Ochtends werd ik wakker en zag ik dat het een uur later was en bleek ik het trillen niet gemerkt te hebben. Snel aangekleed, alle spullen in mijn koffer gedaan en gehaast naar het vertrekpunt van de Kiwi Experience bus. Daar aangekomen bleek mijn bus al vertrokken te zijn, maar ging hij nog wel langs een punt vlakbij waar mijn hostel was. Ik zat in de bus naast Jess, een Brits meisje die gestopt was met de studie en na een half jaar werken nu hier ging reizen. Onze vrouwelijke buschauffeur vertelde veel verhalen over alles waar we langsreden en over alles wat we moesten regelen voor aankomst. Na 5 uur rijden kwamen we aan bij het Pipi Patch hostel in Paihia. Ik kwam erachter dat ik mijn handdoek en jas was vergeten in het Nomads hostel en haalde ik een nieuwe handdoek. Op de terugweg kwam ik wat meiden tegen die naar een walking trail in de buurt gingen, waaronder Jess en Saskia, een Duits meisje. Het was leuk om de verhalen te horen van waar Saskia allemaal geweest was. We kozen een lang wandelpad door de jungle en kwamen veel hermelijnvallen tegen, dit moest de populatie van de kiwi weer terugbrengen. Het pad bleek wel twee uur te duren en daarna moesten we nog terug naar Paihia. Gelukkig kwamen we toen een auto tegen die ons terug kon brengen naar Paihia, waar we een barbecue hadden. ’s Avonds hadden we nog een pubquiz, waar ik met een groep mee kon doen. Na de pubquiz ben ik maar gaan slapen, want de volgende dag moest ik vroeg opstaan voor de trip naar Cape Reinga. Rond 1 uur werd ik helaas wakker, omdat er een aantal gasten in mijn kamer kwamen die lekker gingen ‘knuffelen’ met de dames. Uiteindelijk waren er volgens mij wel drie bedden dubbel bezet. Ik gunde ze wel wat, dus heb er niets van gezegd. Het was wel vervelend dat ze daarna nogal luidruchtig gingen praten. Gelukkig verontschuldigden ze zich de volgende dag wel bij mij. Achteraf gezien had ik er misschien beter wel wat van kunnen zeggen. Mijn andere, rustigere kamergenoten lieten de volgende dag ook weten dat ze er last van hadden, maar ook zij hadden er niks van gezegd.